MUSIC
about
Ioana Iorgu is an independent music producer, a self-taught guitarist, bassist and drummer. Back in Malaysia, 2014, she already started performing with her school’s rock band together with her English teacher who greatly inspired and introduced her to some of her records.
In 2015, Ioana released her first instrumental album Silent Scream, shortly followed by the shoegaze saturated Fiction. After experimenting with ambient music, Ioana dove in post-punk genre, employing dissonant guitar riffs, thumping bone-cold drum beats and raw, unsettling vocals. She released her debut album Thick Skin in 2021, her full-length album Mean Time in 2022, and multiple singles such as Porto, Liar and Lonely which will feature in her upcoming album, to be released in 2024.
All instrumentals and recordings are written & produced by Ioana herself. Live, she is accompanied by a session drummer. Ioana Iorgu performed in more than 30 cities in The Netherlands as well as international shows, was part of the Grondslag professional musical trajectory and Popronde 2023 (the biggest Dutch touring festival) in which she was further selected as the Nevermind the Hype talent act.
With chaos as an agent of comfort, there is a stinging desire for change. The album Mean Time catches glimpses of the ordinary life, anxiety, grief, bitterness, heartbreak and anger in a rather satirical manner. The songs’ heavy primal instrumentation reveals unvarnished emotions and unspoken thoughts, directly contrasting Ioana’s often dissociative tone, creating an intimate yet crushing feeling. Time is mean. Yearning for the future. In the meantime, let’s just watch the world spin for a minute.
VIDEO
News
White light/white heat: ‘porto’ video of the day
“…Haunting and simmering cinematic auras encompass distant searing echoing guitar distortions through dark reflective billows of soft urgent drum beats and broody bass line throbs, to soar in bursting excruciating wails around poignant, aching vocals and desperate doubt-filled whispers, fading helplessly into heady swarms of psychological dominion…”
3voor12 album/release show review: mean time
“…Nog maar kort geleden – op 30 juli – zagen we Ioana Iorgu al een stevig goed optreden geven in Vera. Je zou voor vanavond verder kunnen verwachten dat er zelfvertrouwen is: de eerste reviews van het nieuwe album Mean Time zijn lovend te noemen. En het moet gezegd, Mean Time is inderdaad een veelzijdig en ongenadig sterk album geworden. Iorgu’s derde is kwalitatief gezien uiterst consistent en kent naast de dissonante postpunk-sound heel veel fascinerende facetten…”
–Read the full review by Alex van der Meer here
oor album review: mean time
NMTH album review: mean time
“…dat is ons wel een hele lekkere plaat geworden! Verschroeiende noiserock en post-punk, die doet denken aan de klassieke sound van Sonic Youth en hedendaagse Nederlandse talenten als The Sweet Release of Death. Tracks als Anxiety, Painkillers of Worries razen onverbiddelijk door, messcherp.
Maar het zijn ook vaak de kleine details die het hem doen. Zoals bijvoorbeeld de industriële drones van Automatic Grief en Baby Blue Memories, of de synth effecten die op gelaagde wijze onder Honey doorzoemen…”
Damusic.be album review: mean time
“…Intense pieces of post-punk with lyrics that make you slide uncomfortably in your chair, a guitar sound like a yeti on speed and solid drumming
…Met nummers als Automatic Dreams en Baby Blue Memories bewijst ze bovendien dat ze niet altijd hoeft te drammen. In songs als deze krijgen synths meer ruimte en kiest ze voor een drumcomputer, hetgeen bijdraagt aan de ijzingwekkende sfeer die ze telkens weer weet op te wekken.
Dat doet ze niet alleen met de muziek, maar zeker ook met de teksten. Die zijn niet verhalend, maar je kan de woorden bijna proeven, voelen en zien door de adjectieven die ze gebruikt en de dieren die erin rondlopen, gaande van slangen en slakken tot kraaien met koude bekken en spinnen. Zelf lijkt ze ook aan synesthesie te lijden. Ze ziet en voelt de stilte in Baby Blue Memories, eet bloemen in Honey en ruikt de onschuld in Knots.”
–Read the full review by Marc Alenus here
White light/white heat: ‘snake’ video of the day
“….The darkly stirring “Snakes” is, as usual, infused with Ioana‘s poetic lyrics blending snakes, ants, and slugs into a hideous creepy crawly trope, to illustrate the scary, misunderstood rebalancing act of Mother Nature’s chaos.
Just as urgent and gripping is the straightforward, passionate and seething mix of boisterous 80s post-punk sounds stuffed with 90s grungy and noise-rock discordant vibrancy, brimming with a heap of grit and intensity, built on pounding rhythms, jarring distortions and evocative tormented vocalizations.
Raw, edgy, and dangerous auras charge ominous digging bass lines, buzzing abrasive, rugged guitar riffs, and steady punchy drum beats into a treacherous undertow of hypnotic dread, whilst cutting, pensive, and taunting vocals shift engaging simmering prowess with angsty, restless passions, to fall dramatically into heavy, gusting, swirling swarms of windy apocalyptic feelings…”
–Read the full article by Catherine Gillette here
SixSuperSaturdaySongs: THe wife – Camiel music
“Oei oei oei.. Daar is ze weer hoor. Ondertussen zou ze zelfs een woordenboek op haar manier kunnen voordragen en dan zou ze óók volledig terecht een plekje bemachtigen hier. De donkere randjes in haar muziek zijn ontzettend verslavend te noemen. Het is gewoonweg iedere keer alsof je op een avontuur gaat. Daar gaat ‘The Wife’ in feite ook over: een verhaal over een moord. Vrolijke boel niet? Je wordt ook oprecht meegenomen in deze song; tekstueel sterk, muzikaal weer heel duister en krachtig tegelijk. Dat album wordt een meesterwerk.”
–Read the full article by Camiel here
WL//WH Track Of Day: IOANA IORGU “The Wife”
“…Slow, dragging drum beats chug along at a cold pace with magnetic stacks of sharp guitar riffs to carve eerie wicked moods of lonesome melancholy, oscillating relentlessly into sparkling and despairing hypnotic ponderings, swelling in noisy, turbulent and sweeping dramatic eruptions laced with anguished and whining piercing strains, to echo languid, broken vocals stretching over tumultuous sways of abrasive pain and suffering, to barely release haunted hidden whispers into a ruthless surge of murderous memories.
A raw, doomy and heartfelt guitar-fueled thoroughly disturbing yet compelling listen.”
–Read the full article by Fabrizio Lusso here
SixSuperSaturdaySongs: Painkillers – Camiel music
“Is het een vorm van bevooroordeeld zijn? Of is het gewoon een teken dat de muziek gewoon iedere keer kneiter goed is? Hoe dan ook, Ioana Iorgu verdient wederom een spot hier! Deze wereldburger uit Groningen dropt wederom een track die je eigenlijk laat snakken naar adem. ‘Painkillers’ is wederom VUIG! Lekker donker, intrigerend, hard. Het is in ieder geval mooi dat we in september het album ‘Mean Time’ zullen verwachten én dat er hoogstwaarschijnlijk vantevoren nog meer muziek zal komen. Want eerlijk, wie wilt dit nou niet?!”
‘Painkillers’ review – NMTH
“…En opnieuw weer een hevige post-punktrack waar we blij van worden bij NMTH HQ. In twee minuten raast Painkillers aan je voorbij, maar het smaakt naar meer. Hakkende gitaarakkoorden, opgejaagde drums en ijzige vocalen zorgen voor een uiterst solide sound die voortborduurt op Thick Skin, maar productioneel nog een stukje harder binnenkomt, ook dankzij het vernuftige beukwerk van Joris op de drums. Simpelweg een sterke track om deze zonnige zaterdag een grijs randje te geven..”
3voor12 groningen review: anxiety
“In een maand met de nodige onrust weet Ioana Iorgu perfect de angstige tijdgeest te vangen. Haar nieuwe single, Anxiety, voelt aan als de soundtrack van nu. De sound van haar vorig jaar verschenen album Thick Skin krijgt een mooi vervolg in deze uptempo noisy postpunk-track. De nieuwe single heeft de juiste dosis ongemak en biedt tegelijk ook ontlading. Op de momenten dat de gitaar-golven je overspoelen is je hoofd niet stil te houden en zou je willen dansen. Ook al is het dansen met de nodige angst in je donder. We kijken nu al reikhalzend uit naar haar nieuwe album, Mean Time.”
3voor12 Grunnsonic review
“Met haar meer dan uitstekende tweede album – Thick Skin – bewees Ioana Iorgu vorig jaar al een act te zijn om in de gaten te houden. Een belangrijk element van haar muziek is het dissonante gitaargeluid. Als je in hokjes wil denken dan zou je de muziek noisy postpunk kunnen noemen, maar er zit zoveel meer in. Je voelt aan alles dat Iorgu in de toekomst zich niet gaat laten beperken tot een genre. Het experiment zal niet worden geschuwd. Op het podium wordt ze bijgestaan door Joris Boerma op drums.
Het knappe van de set is dat er voldoende variatie wordt geboden, met name in het begin. Elk nummer heeft een eigen vibe, al is er ook een overkoepelende sfeer van vervreemding en verwondering. Maar vaak is het gewoon ook lekker hard. Naar het einde toe wordt er behoorlijk gas gegeven. Soms lijken nummers onaf, maar het intrigeert altijd van begin tot eind. Perfect is het niet, daarvoor komt er nog net wat te weinig persoonlijkheid door. Maar muzikaal gezien is dit de meest interessante act van deze avond. Dit optreden zetten we graag eens op repeat.”
damusic.be review: Thick skin
Als je een album uitbrengt op dezelfde dag als je thesis moet klaar zijn, speel je een interessant psychologisch spel met jezelf. En dat is exact wat deze jonge Nederlandse doet. En dat allemaal om dikker vel te kweken.
Ioana Iorgu stelden we al aan je voor bij de release van single Ritalin, maar de psychologe in spe heeft wel al meer op het actief. In 2019 verscheen het album ‘Silent Scream’ van deze selfmade gitariste en drumster na eerder twee ep’s te hebben uitgebracht. Maar anno 2021 kan je de sound helemaal niet meer vergelijken met die eerste drie platen.
De omslag kwam er vorig jaar met Letters en Suffocate, twee nummers waarin de jonge artieste plots het postpunkpad insloeg. De gitaar klonk ineens vettig als de smurrie in de Groningse stegen na een nachtje Eurosonic en het drumwerk klonk niet meer aarzelend, maar recht voor de raap. Wellicht een gevolg van het natuurlijk groeiproces dat deze veelbelovende artieste doormaakte.
Beetje jammer dat beide nummers niet terug te vinden zijn op dit tweede album, want ze zouden er zeker niet misstaan. Ook op ‘Thick Skin’ durft de gitaar een hoge vlucht te nemen en niet vies te zijn van een paar dissonante klanken. De drums klinken gortdroog zoals dat bij genres als postpunk en shoegaze hoort en met onderkoelde stem brengt Iorgu de poëtische teksten, zowel zingend als gebruik makend van spoken word.
Ondertussen heeft ze in Joris Boersma een drummer gevonden, maar op deze plaat speelde ze nog gewoon alles zelf in. ‘Thick Skin’ is dan ook een erg persoonlijke plaat geworden waarop Iorgu verbroken toxische relaties fileert, de bitterheid om de huidige gang van zaken in de maatschappij etaleert en aan zelfreflectie doet. Dat allemaal onder erg effectief beukwerk van zowel gitaar als drums.
Maar niet alle nummers spreiden dezelfde ziedende energie tentoon als pakweg A.M. (Another Me), Ritalin en Empty Hands. Het album besluit met twee bevreemdende, tragere tracks. Sand And Mud lijkt wel iets van Dry Cleaning met een gesproken tekst op Anne Clark-achtige wijze en afsluiter Bad Dream is een reus op lemen voeten, een slowcorenummer in de echte zin van het woord met een repetitieve gitaarlijn en koortsig gefluisterde zang. Maar ook hier weet Iorgu de spanning op te wekken die haar sound zo kenmerkt.
Met slechts zes echte songs – het instrumentale Wine duurt maar een dikke minuut – is er maar één manco aan deze plaat: ze is veel te kort. Daarom ook was het beter geweest om de twee singles van vorig jaar erop te zetten, maar de artieste zal wel redenen hebben om dat niet te doen. Wat er ook van zij, Ioana Iorgu heeft duidelijk haar geluid gevonden en het is misschien goed dat we na deze plaat op onze honger blijven zitten. We kijken nu al uit naar een vervolg.
Damusic.be review: ritalin
Ze groeide op in Maleisië waar ze zichzelf leerde gitaar spelen en leerde drummen. Nu woont ze in Nederland en vandaar bestookt ze ons met steengoede nummers.
Ioana Iorgu onthoud die naam, want sinds we haar vorig jaar leerde kennen met Letters en Suffocate zijn we zwaar onder de indruk van de Groningse met Maleisische roots. We kunnen haar vroegere lerares Engels niet genoeg danken, want zij was het die Iorgu inspireerde om het zelf te proberen in de muziek. Wat ons betreft mag ze zeker een bank vooruit met een kus van de meester er bovenop!
Aanvankelijk zocht Iorgu haar heil in meer ambient stuff, maar nu doorspekt ze haar sound met dissonante gitaren, noise en zinderende drums, en dat pakt super goed uit. Afgaande op haar nieuwe single Ritalin wordt haar volgende album ‘Thick Skin’ (uit op 25 juni) eentje met een harde bolster, maar een zachte pit. De teksten van deze psychologe in spe graven steevast diep en muzikaal knarsentandt ze verbeten. Noem het shoegaze, noem het post-punk, wij noemen het gewoon steengoed en laten de muziek voor zichzelf spreken!
3VOOR12 GRONINGEN review: thick skin
Het nieuwe album Thick Skin van Ioana Iorgu doet denken aan een goed avondje zweten in Vera. De psychydelische rocktracks met sterk aanwezige galm zullen de luisteraars zin doen krijgen in het langzaam terugkerende livecircuit. Ritalin beukt de luisteraar letterlijk en figuurlijk wakker met zijn opzwepende intro. Het nummer Wine klinkt als de kater na het stappen, waar de brom de hoofdpijn symboliseert. Dit lijkt hand in hand te gaan met het nummer Sand and Mud waar Ioana klaagt over de “constant noise ringing in my ears”. Ioana Iorgu weet ontzettend goed een duistere sfeer in haar album neer te zetten. De korte duur van het album is alleen aardig jammer, qua speeltijd is het dan misschien meer een EP.
3voor12 groningen review: ritalin
Ritalin is de nieuwste aanwinst in het repertoire van alternatieve punkrockster Ioana Iorgu. Een donker nummer over, je raadt het al, ritalin. De manier waarop het nummer is opgebouwd doet vermoeden dat Ioana veel naar het album van collega Cashmyra heeft geluisterd, met de spoken word-achtige zang, dominante slaggitaar en rechttoe-rechtaan drumpartijen die erg in dat straatje liggen. Ook het donkere sfeertje dat ermee gecreeërd wordt doet er erg aan denken. Maar Ioana weet daar vervolgens haar eigen draai aan te geven. Vooral haar heldere stem die meteen intrigeerd is opvallend. De zang contrasteert hierdoor mooi met de dikke en donkere gitaarpartij en zorgt dat de tekst meteen goed aankomt.
review 3voor12groningen & Never mind the hype bnp: empty hands
Het onbevredigende van de track Empty Hands van Ioana Iorgu is dat het voor je gevoel wat langer had mogen duren. Het voelt als een aanzet tot meer. De oplossing is het nummer op repeat te zetten om je wat langer in de heerlijke dissonantie te mogen laven. Het post-punk nummer intrigeert namelijk uitermate. Het kent duidelijk shoegaze invloeden maar bevat ook avontuurlijke noise elementen. De zang is niet altijd trefzeker, maar dat mag bij dit donkere nummer. Wellicht moet het zelfs zo. We wachten in spanning af wat het aankomende nieuwe album – Thick Skin – gaat brengen. De tekenen zijn tot nu toe erg gunstig. Zoals het nu lijkt zullen we vermoedelijk niet met lege handen gaan staan.
…Erg fraai! Eenzelfde rauwheid horen we terug in de nieuwe track van soloartieste Ioana Iorgu, die al eerder in de lijst verscheen, maar opnieuw weer een duistere postpunktrack a la Sweet Release of Death heeft uitgebracht met Empty Hands
3voor12 groningen review: letters
Deze one woman show blaast je geheid van je sokken met haar laatste nummer Letters. Met een stijl die ietwat doet denken aan Cashmyra (ook in deze lijst), maar dan een tikkie harder en in het Engels, maakt Ioana Iorgu donkere post-punk. Letters begint eerst wat ingetogen, maar loopt al snel uit in een explosie van gitaargeweld. Vooral de solo tegen het einde maakt van Letters een heerlijk energiek nummer dat op zijn minst een klein opstootje in Vera’s kelderbar verdiend.
ioanaiorgu.com 